MOTOFORUM

Mini Mk III i jego następcy – (1970-2000)




Mini Mk V z 1985 roku

Mini Mk III w stosunku do swoich poprzedników miał wystarczającą ilość modyfikacji, aby zmienić fabryczne oznaczenie ADO15 na ADO20 (które dzielił z Clubmanem). Najbardziej widocznymi zmianami były: wydłużenie drzwi i zamaskowanie zawiasów.

Nabywcy domagali się wprowadzenia opuszczanych szyb w zamian za stosowane dotychczas przesuwane (w wytwarzanych w Australii Mini Mk I to rozwiązanie wprowadzono już kilka lat wcześniej). Ze względu na oszczędność powrócono do pierwotnego gumowego zawieszenia, w zamian za system Hydrolastic.[24]

Produkcja w wytwórni w Cowley została zakończona, prosta i dobrze rozpoznawalna już nazwa Mini została zastąpiona przez oddzielne marki Austin i Morris.
Mk III weszło do produkcji w listopadzie 1969 roku. Nowością były tak wyczekiwane opuszczane szyby oraz wewnętrzne ukryte zawiasy w drzwiach (z wyłączeniem modeli użytkowych: van i pickup). Zmodernizowano oryginalną pokrywę bagażnika, zmieniono na niej mocowanie tablicy rejestracyjnej. Pojawiły się większe kolorowe klosze tylnych lamp. Większa stała się także tylna szyba.
Mk IV wprowadzone na rynek w 1976 roku miało nieco zmodernizowane zawieszenie. Dodatkowo zastosowano podwójne przełączniki świateł przy kierownicy i większe pedały. W 1977 roku w kloszach tylnych lamp zintegrowano światło cofania.
Mk V, wszystkie pojazdy miały hamulce tarczowe o rozmiarze 8,4 cala i plastikowe nadkola, pozostałe elementy wyglądu zewnętrznego pozostały niezmienione.
Mk VI zaprezentowano w 1990 roku, w tym modelu przesunięto do przodu miejsce mocowania silnika, by zrobić miejsce dla większe jednostki o pojemności 1275 cm³, z gaźnikiem HIF i jednopunktowym wtryskiem paliwa, którą zaczęto montować w 1991 roku. Tym samym zakończono produkcję mniejszej jednostki o pojemności 998 cm³. Rok później zmodernizowano pokrywę silnika.
Mk VII była ostatnią wersją Mini, stosowano w niej silnik z podwójnym wtryskiem paliwa i zamontowaną z przodu chłodnicą.

W latach 70. Innocenti rozpoczęło produkcje bazującego na płycie podłogowej Mini zaprojektowanego przez Bertone hatchbacka Innocenti 90 i 120. Ten sam projektant stworzył ekwiwalentne dla Mini Coopera – Innocenti De Tomaso z sportowym turbodoładowanym silnikiem o pojemności 1275 cm³. Wiadomości o zbliżającym się końcu Mini wyszły na jaw w 1980 roku wraz z zaangażowaniem się koncernu w produkcje nowego auta Austina Mini-Metro. W roku 1981 Mini wystąpił w filmie Goodbye Pork Pie Geoffa Murphy'ego. Od tego czasu Mini zaczął wychodzić z łask na wielu eksportowych rynkach. Produkcja w Republice Południowej Afryki, Australii czy Nowej Zelandii została wstrzymana.

W latach 80. i 90. na rynku brytyjskim popularne stały się specjalne edycję Mini (takie jak: Mini 25, Mini Red Flame, Mini Red Hot, Mini Check Mate, Mini Studio 2, Mini Piccadilly czy Mini Tahiti). Miały one na celu wyróżniać się spośród masowych wersji Mini i nadawać mu modny styl. Topowe wersję Mini stały się popularne w Japonii, gdzie były postrzegane jako ikona stylu retro, inspirując wielu naśladowców.

W roku 1994 pod kierownictwem Bernda Pischetsriedera, krewnego Issigonis, BMW przejęło kontrolę nad częścią pozostałości po upadającej spółce British Layland – Rover Group, w skład której wchodziło Mini. Tym samym prawa do marki Mini znalazły się w rękach niemieckiego potentata przemysłu motoryzacyjnego. Wtedy też, aby dostosować się do norm europejskich, po raz pierwszy w Mini zastosowano poduszkę powietrzną.